می دانیم که مقصود اصیل از آفرینش انسان در مکتب انبیاء علیهم السلام " عبادت خدا " است. چنانکه در قرآن حکیم میخوانیم:
" و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون" .
"جن و انس را نیافریدم مگر برای اینکه عبادتم کنند"
و حقیقت " عبادت " نیز ، حرکت مشتاقانه ی انسان است در مسیر " تکامل" برای دستیابی بر درجات و مراتبی از کمال لا یتناهی . و پرواز مجذوبانه ی روح است به سوی " جمیل علی الاطلاق " – عز شانه و علا- و نهایتا نایل گشتن آدمی است به سعادت " رضوان و لقاء الله " – تبارک و تعالی- که :
" یا ایها الانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه"
" ای انسان تو با تلاش و رنج مستمر رو به سوی پروردگارت می روی و سرانجام به لقاء وی خواهی رسید."
پیامبران خدا نیز آورندگان برنامه ی این سیر و سلوک و حرکت " معراج " انسانند.
تمام شرایع و احکام الهی که به نام " دین" توسط انبیا ء علیهم السلام در هر عصری از اعصار به بشر عرضه شده است . عموما ترسیم کننده ی راه " عبادت" و رهنمود " عروج الی الله" بوده و هست. که هم اکنون تمامی آن شرایع به گونه ی جامع و کاملش به صورت" قرآن کریم " و " سنت " حضرت خاتم النبیین و عترت طاهره ی آن حضرت صلوات الله علیهم اجمعین به دست ما رسیده است که :
" ان هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم"
" این قرآن به راهی که مستقیم ترین راهها ست هدایت می کند" .
"قل هذه سبیلی ادعو الی الله علی بصیره انا و من اتبعنی"
" بگو ای پیامبر راه من این است که من و پیروانم با بصیرت کامل به سوی خدا دعوت می کنیم."
که این مطلب ب طور اجمال برای ما روشن است.
